Nog een decennium of twee en ons mooie kikkerlandje bestaat voor het grootste gedeelte uit kale grijzende mannetjes en vrouwtjes. Niet meer in staat hun plas op te houden en zich voort te bewegen zonder hulpmiddelen.
Alles waar zij met hun blote handen aan gewerkt hebben zal door de jeugd beheerd worden en de noeste arbeiders van toen , waarvan sommigen ons hebben behoed voor een 1000 jarig duits regime worden letterlijk in een vergeethoek geduwd , een mooi plekje in de zon achter een raam met op de vensterbank een geranium. Kwijn maar fijn weg en droom over de mooie goede oude tijd.
Omdat deze falende dementerende groep de maatschappij tot weining nut kan zijn zal slechts hun kennis nog enigzins gebruikt worden , hun ervaringen worden bekeken en hun vroegere evaluaties zullen worden misbruikt , om ze daarna snel achter de al wat verleppende geranium te poten.
Wachtend op een rustige dood en ogen die geen hoop meer hebben wachten ze op familieleden die hen niet kunnen opzoeken. Ze weten ergens nog dat ze een paar kinderen op de aarde hadden neergezet , maar het wordt al moeilijk te onthouden wie nu eigenlijk die zoon of dochter is. Uit het oog is immers uit het hart ?
Schamend omdat er weer een ledemaat niet werkt en ze steeds afhankelijker worden van de zorg van anderen berusten ze zich langzaam maar in hun lot omdat er niet meer veel te vechten valt als je ledematen steeds vaker falen in hun functioneren. Zelfs de pen met een trillende parkinson-hand vasthoudend puzzelt niet meer zo lekker ; Na 5 jaar lijken al die Denksport blaadjes ook wel een beetje op elkaar :
Plotseling faalt er veel in het lichaam , maar een gouden moment laat het bewustzijn heel … ze zien langzaam maar zeker al hun familieleden terug , naast het bed staand. De een huildend om het naderende verlies , de ander al kijkend naar de antieke kast met bijbehorende serviesset.
Overtuigd van de goede bedoelingen laten ze de zorg in handen van de instanties en famieleden die komen helpen. Toch wel vreemd , dat het toch maar een handje vol familie is… Er waren toch veel meer familieleden ? Of zijn ze nu eindelijk door hun stress-baan en te hard rijden eindelijk uit elkaar geklapt en vermalen tot een hoopje mensenmassa ergens op de snelweg of wandelpad van een grote multinational ?
De ogen sluiten zich en alleen het goede wordt herinnerd. De krachten zijn allang doorgegeven en ook het besef is er dat er alleen nog maar last is wat ze kunnen geven. Die geranium lijkt zo slecht opeens nog niet.
Kijkend op het graf of de urn komen weer diezelfde familieleden er om heen staan. Een glimlach valt niet te onderdrukken wanneer alle goede dingen worden opgenoemd en bij de notaris kijken alle gezichten hoopvol. Echter is het aantal familieleden opeens verdrievoudigd en komen er vreemde mensen bij die zich advocaten en rechters noemen. De as is nog niet uitgedoofd of het graf is net gedicht.
Dat geld is echter nodig … want de pensioenskas waarvan lang is genoten en goed voor is betaald die 20 jaren terug is vreemd genoeg op. Het land ging het nog nooit zo goed , maar wrang genoeg is de beste zorg allang geweest. Mensen op hoog niveau en aanzien kunnen nog goed voor henzelf zorgen , maar diezelfde familieleden die gaarne de grijze niet-zo-goed-functionerende generatie heeft willen wegduwen achter een wel hele dure geranium heeft opeens geen geld meer voor een eigen geranium. Laat staan een raam of vensterbank om het plantje op te zetten.
We gaan allemaal dood … misschien dankzij gebrek aan oudedagvoorzieningen wel wat sneller dan verwacht.
